Het was zo’n heerlijke zomerdag, ergens vorig jaar. Mijn kleinzoon van vier speelde om ons huisje en vroeg of we gingen fietsen. Het leek een heel goed idee, dus ik pakte de fiets, hees hem achterop en we fietsten richting Noordlaren. Het mooie landschap werd ontsierd door rode linten met de tekst ‘Pas op, eikenprocessie rups.’  Het viel me op dat onder de bomen netjes gemaaid was. Maar al gauw genoot ik weer van het landschap en de vrolijkheid van mijn kleinzoon achterop. Het leven kan zo goed zijn. Het waaide een beetje en met dat we weer langs een boom kwamen voelde ik een windvlaagje. Met dat vlaagje had ik ineens een huilend klein jongetje achterop. Ik stapte af en zag dat hij rode ogen had. Gelukkig had ik veel water bij me en kon ik doorgaan met deppen. Op mijn arm begon het te jeuken en te branden. In de uren daarop kwamen er op mijn huid steeds meer bultjes. Gelukkig had ik mijn kleinzoons ogen goed gespoeld maar op zijn wangetjes kwamen ook bultjes. Het duurde enige dagen voordat alle bulten wegwaren. Dat is nou de eikenprocessie rups! Een ervaring rijker, maar ik had deze ervaring liever niet gehad. 

Bij ons op Buitenlust werden we ook opgeschrikt door deze rups. In feite is het een insect die ook bij ons hoort. Een nachtvlinder. Voer voor veel vogels. Niets mis mee toch? En eigenlijk klopt dat ook. Er is niets mis mee. Het gaat zowel bij mens als dier om overleven. Zij worden volgens hun denken bedreigd en zij hebben een hele goede afweer, namelijk dat ze haartjes af kunnen schieten. Als de natuur in evenwicht is dan heb je er ook nauwelijks last van. De laatste jaren is het wel een probleem.  In principe is het zo dat als er geen verstoring is, is er evenwicht. Dan heb je van niets te veel en van alles genoeg. Helaas zijn wij mensen, als natuurlijk wezen, bij tijd en wijle nogal een stoorzender voor dit oerprincipe. 

Nu zijn er in het park al heel veel koolmeeskastje geplaatst. Koolmeesjes zijn dol op processierupsen! Koolmeesjes en nog heel veel andere vogels zijn ook dol op Hedera. De klimplant die je veel in ons park tegenkomt en tegen de bomen op klimt. Ze lusten de besjes, maken daar nestjes in en kunnen zich daar verschuilen als ze bijvoorbeeld een lekker rupsje willen oppeuzelen. 

Vorig jaar liepen wij mee met een ongelofelijke leuke, gezellige en vooral leerzame wandeling van landschapsbeheer Drenthe. Uiteraard kwam daar ook de processierups aan de orde.  

Op die middag werd ons geleerd, dat je niet om de bomen heen moet snoeien. De eikenprocessie rups heet namelijk niet voor niets processie rups. Ze moeten in een rij optrekken naar de volgende boom. Maar als je niet snoeit om de boom dan komt deze rups allerlei andere insecten en dieren tegen die hem maar al te graag lusten. Dan kunnen ze niet hun weg vervolgen en zijn ze niet in staat om nog een nest maken. Dat deed mij deugd. Ikzelf ben niet iemand die van maaien houdt. En als dat ook nog eens een win, win situatie oplevert dan maak je mij heel erg blij. Nog een hulpmiddel die hij vertelde, en waarover heel veel discussies gaan, namelijk hedera. De klimmer die volgens veel mensen, en ik dacht het vroeger ook, de boom verstikt. Dat is dus niet zo! Deze plant kan namelijk heel goed samenleven met een boom. Ook herbergt ze heel veel vogels en insecten en het belangrijkste, het houdt de processie rups in toom. Ik kwam blij en opgetogen thuis. Als we het bos het bos laten. De wijsheid van de natuur volgen. Minder maaien om de bomen. De hedera laten gaan, dan houdt de natuur zichzelf in evenwicht en is er geen vervelende rups die wij mensen niet lusten, maar die een koningsmaal is voor heel veel vogels. Het zou dan zomaar kunnen dat we  in de toekomst niet meer iemand in hoeven te huren die de nesten van de rups weghaalt, maar doet de natuur het zelf.   

Liefs Moniek.