Ik doe niet meer mee.


Onze kleinzonen zijn op bezoek. Of wij met ze willen voetballen? Hoewel de wind hard door de bomen waait en de beukenblaadjes om ons heen dwarrelen, pakken we de bal en trappen zo maar wat tegen het leer. Onze oudste lijkt steeds minder in zijn sas en loopt ineens verbolgen weg om te gaan mokken achter een boom. Als ik bij hem kom begint hij te huilen van ingehouden woede. ‘Hoe kunnen we nou voetballen als er helemaal geen regels zijn. Nu weet ik toch helemaal niet wat ik moet doen,’ zegt hij. Hij sluit zijn armen over elkaar en is niet van plan om op te staan. ‘Zonder regels kun je niet spelen,’ komt er zelfverzekerd uit. Er komt een herinnering bij mij naar boven aan een module visieontwikkeling die ik moest voltooien tijdens mijn studie. Deze ging over vrijheid in gebondenheid, dat je eigenlijk geen vrijheid kunt voelen zonder regels. De filosofie van Sartre. Ik kijk mijn kleinzoon aan en zeg dat hij gelijk heeft. Er worden regels opgesteld en tussen de bomen wordt een doel gemaakt. Met veel plezier spelen we een tijdje met de bal.

Dit geldt ook voor ons park. Ook hier gelden regels, die zijn opgenomen in onze statuten reglementen. Het lijkt misschien suf en belerend, maar zonder deze regels kunnen wij niet in vrijheid genieten van ons park. Zonder deze regels kun je ervan op aan dat je je minder vrij gaat voelen. Dat er rancune zal ontstaan. Dat je uiteindelijk minder zal genieten van je prachtige onderkomen hier in
de bossen van Zuidlaren. Regels zijn er niet om te pesten. Ze zijn er om met zijn allen te kunnen genieten van onze vrijheid en rust. Ze zijn er voor de duidelijkheid. Tja, en iemand die zich er niet aan houdt, die kan verwachten dat hij of zij daar gedonder mee gaat krijgen. Het is zo makkelijk. Iedereen
kan de logische regels naleven die staan in de statuten reglementen. Ze zijn helder en duidelijk en zorgen ervoor dat we samen, in vrijheid kunnen genieten van een prachtig stuk natuur.

Er klinkt weer gelach in het bos. Mijn oudste kleinzoon verliest. Maar hij geeft zijn broertje een ferme hand. Het was een fijne wedstrijd zegt hij. Inmiddels heb ik de chocolademelk ingeschonken. Met rode blossen zitten ze binnen na te genieten van hun spel. ‘Maar goed dat we samen regels hebben gemaakt voor het spel, want anders had ik niet meer meegedaan.’ Zegt mijn oudste. Vrijheid
in gebondenheid. Het klopt.

Voor nu een hele mooie winter toegewenst. En hopelijk tot volgend jaar.
Moniek