‘Hoe is het met het water?’ Is het eerste wat wordt gevraagd als ik ’s ochtends binnenstap bij de vrijwilligersochtend. Deze ochtenden zijn een fenomeen op zich. Er wordt gelachen, gewerkt engedeeld. De heerlijke soep en broodjes ronden altijd een vruchtbare en werkzame ochtend af. Ik glimlach en zeg dat ik verbaasd ben dat er toch weer van alles bovenkomt in onze bostuin. Het is
niet iets wat ik nog verwacht had, want het regende en het regende maar. Er kwam een moment dat we ons echt zorgen gingen maken dat het water ons huisje binnen zou stromen.

De winter was nat. Heel nat. De bloembolletjes lagen weken ondergedompeld in een meer. Ons huisje was letterlijk omringt door water. Het huisje stond nog droog, maar daar was ook alles mee gezegd.
Hoewel we in de winter liever in onze flat verblijven, besloten we nu toch maar de kachel aan te doen en het bed weer op te maken. Het water zou wel eens nog hoger kunnen komen en dan zou het ons huisje binnenstromen. Op het park gonsde het van het waterprobleem. De huisjes in een kom hadden zowel op park 2 als 3 een serieuze dreiging. Op park 2 was al een huisje ondergelopen.

Ons huisje staat op palen maar het bleef maar regenen en het water raakte de onderkant van de vloer. Het zijn momenten dat je aan niets anders kunt denken dan: ‘Hoe houd ik mijn voeten droog?’

Het mooie was dat we er niet alleen voor stonden. De mensen die nog op het park waren, waren allemaal meelevend en wilden wel een handje helpen. Broederlijk werden er geulen gegraven en werd er meegedacht. Het idee om een gat in de rioolbuis bij ons huisje te maken en zo het meer, wat ontstaan was, naar het gemeente riool af te voeren bleek het meest effectief. Het water stroomde in
kolkjes weg. Het betekende wel dat we om de paar uur moesten kijken of de put niet overladen was. Ze zeggen, ‘Je bent altijd op de juiste plek op de juiste tijd.’ Voor ons voelde dat deze winter echt zo. Het eerder terugkomen van vakantie, maakte dat wij een beetje grip hadden op het water. Maar die grip hadden wij niet alleen. Deze winter merkten wij hoe fijn het is dat wij een park hebben die door
ons allemaal wordt onderhouden. Dat, dat ook betekent dat je er niet alleen voorstaat op het moment dat er iets gebeurt door misschien wel verwacht, maar toch ook onverwacht natuur geweld.
En natuur geweld was het! Voor het eerst voelden wij echt de dreiging van het klimaat. Maar tegelijkertijd ook hoe belangrijk het is dat je samenwerkt en samen verantwoordelijk bent voor de prachtige natuur en het park dat als visie heeft om onderdeel te zijn van de natuur.

Inmiddels hoor je, als je goed luistert de lente weer in de lucht. Ben ik verwonderd dat, de krokusbolletjes niet zijn verzopen maar gemoedelijk hun kopjes laten zien. De natuur kan blijkbaar wel wat hebben. De bomen lopen stiekem alweer wat uit. Het is te hopen dat er een langdurige oplossing komt voor het steeds vaker onderlopen van bepaalde gedeeltes van het park. Het is goed te weten dat het de aandacht heeft. Voor nu voer ik de vogeltjes nog wat bij. En hoop ik dat ik de geelgors vandaag weer zie op het vogelhuisje.

Liefs Moniek